Landschap en abstract

“Een kleine figuur in de oneindige kosmos. Welke ster is haar thuis? Wat is de aarde?”

Als ik buiten teken of schilder, lekker tussen de bomen, merk ik dat ik me niet druk maak over de afbeelding die ontstaat en ook niet over wat ik precies waarneem. Dat komt later wel, of niet. Ik heb vaak de indruk dat het landschap me dan iets vertelt over zichzelf, over het leven om me heen en over gebeurtenissen die hier ooit hebben plaatsgevonden. Soms experimenteer ik er met manieren van communicatie. Ik kan dan met mijn rug of voorhoofd tegen de stam leunen. Het voelt als een gesprek, als een verbinding die toegang geeft tot mijn eigen innerlijke landschap.
Er ontstaat een ervaring, een “secret garden”, langs de lijnen van de verbeelding.

Als ik een tekening maak op verzoek, waarbij ik inga op de vraag van iemand die meer duidelijkheid ergens over zoekt, kan ik deze duiden als een droom. Ik pas een specifieke manier van tekenen toe om antwoord te krijgen op een vraag, of inzicht in een probleem of een levensfase.